ΙΤΑΛΙΚΟ PROGRESSIVE ROCK: Grosso Autunno, ένα ποιοτικό progressive group

Οι Grosso Autunno περιλαμβάνονται συχνά στα ιταλικά progressive groups της δεκαετίας του '70, αλλά η μουσική τους μοιάζει περισσότερο με εκείνη των μεγάλων Ιταλών τραγουδοποιών παρά με εκείνη των (αρκετών) εγχώριων μιμητών των King Crimson, των Genesis ή των Yes.

Δεν είναι τυχαίο που την εποχή που σχηματίστηκε στη Ρώμη το πενταμελές αυτό group, εμφανίστηκαν στο μουσικό προσκήνιο της χώρας και o Francesco De Gregori, o Antonello Venditti και άλλοι τραγουδοποιοί που έγραψαν μεγάλη ιστορία στο ιταλικό τραγούδι.
Την μπάντα την αποτελούσαν οι Luciano Ceri (φωνή, κιθάρα, πλήκτρα), Paolo Somigli (φωνή, μπάσο, κιθάρα), Gabriele Longo (φωνή, φλάουτο, κιθάρα, μπάσο, κρουστά), Stefano lannucci (φωνή, κιθάρα, κρουστά) και Alessandro Varzi (ντραμς, μπάσο, φυσαρμόνικα, μαντολίνο).

Ο Ceri και ο Somigli είχαν ξεκινήσει να παίζουν τη δεκαετία του '60 σε ένα beat group, τους Molds, και φεύγοντας από αυτό γνωρίστηκαν με τους άλλους τρεις και αποφάσισαν να φτιάξουν μια διαφορετική μπάντα. 

Όσο για το όνομα… Ήταν το καλοκαίρι του 1972, όταν οι πέντε τους ξεκίνησαν τις πρόβες και ένας από αυτούς ενθουσιασμένος είπε: "Είμαι σίγουρος ότι θα είναι ένα μεγάλο φθινόπωρο (δλδ grosso autunno)": εξ ου και το όνομα.
Το 1973 το γκρουπ πέρασε από οντισιόν για την εταιρεία Delta, στο στούντιο D της RCA, αλλά κανένα από τα τραγούδια που έπαιξαν δεν θεωρήθηκε ώριμο να μπει σε δίσκο.
Τον Ιανουάριο του 1974 όμως, η Delta αποφασίζει να δώσει την ευκαιρία στο group να ηχογραφήσει έναν δίσκο στα studios της RCA. Τα τραγούδια ικανοποιούν τους αρμόδιους, αλλά ξαφνικά εμφανίζονται κάποια εσωτερικά προβλήματα της εταιρείας, τα οποία οδηγούν στην αναστολή όλων των παραγωγών της Delta, συμπεριλαμβανομένης και αυτής των Grosso Autunno.
Τα τραγούδια – όσα πρόλαβαν να ολοκληρώσουν, μαζί με κάποια καινούρια – προτείνονται στην EMI Italiana και τα πράγματα διορθώνονται. Τον Μάιο του 1976 κυκλοφορούν το πρώτο τους LP με 11 τραγούδια και ένα όμορφο εξώφυλλο – ένα παγώνι μπροστά από ένα δένδρο. Οι κριτικές που δέχονται είναι ως επί το πλείστον θετικές.
Το πρώτο τραγούδι του δίσκου, το «Omaggio», είναι αφιερωμένο στους Beatles με αρκετές αναφορές σ’αυτούς. Άλλα αξιοπρόσεκτα τραγούδια είναι το «Sama il fauno» με το φλάουτο και τα percussions να κυριαρχούν, το «Una terra giovane» με αρκετή φυσαρμόνικα, καθώς και το «Per», το τραγούδι που θυμίζει περισσότερο Pink Floyd (επηρεασμένο από το Cirrus Minor και το Granchester Meadows).

Μετά από έναν χρόνο, το 1977, κυκλοφορεί το δεύτερο LP τους, το Almanacco, που παραμένει στο στυλ του πρώτου τους album, αλλά με πιο ώριμο τρόπο και πιο πλούσιο ήχο, χάρη σε κάποιους guest μουσικούς που συμμετέχουν στην ηχογράφηση.

Αλλά και αυτός ο δίσκος, όπως και ο πρώτος, δεν κάνει καλές πωλήσεις κι έτσι η ΕΜΙ δεν είναι πια διατεθειμένη να επενδύσει σ’αυτούς τους πέντε μουσικούς, οπότε ως φυσικό επακόλουθο έρχεται η διάλυση του group.
Πάντως και τα πέντε μέλη συνέχισαν να απασχολούνται στο μουσικό χώρο από διάφορα πόστα. Από αυτούς μάλιστα, οι δυο θα κυκλοφορήσουν από ένα προσωπικό album. O Luciano Ceri το «Corrente Del Golfo» (1987) και ο Stefano lannucci το «Il Vaso Di Pandora» (1989) με τη συνεργασία του Giorgio Lo Cascio. O Alessandro Varzi ασχολήθηκε με τη σύνθεση soundtracks, o Paolo Somigli με τη διδασκαλία κιθάρας και ο Gabriele Longo με τη μουσική δημοσιογραφία.