The Band: ανοίγοντας το δρόμο για ένα εμπορικό folk-rock

Οι Band άρχισαν να ηχογραφούν τους δικούς τους δίσκους το 1968. Στην προηγούμενη μορφή τους, με το όνομα Ha­wks, συνόδευαν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα τον τραγουδι­στή Ronnie Hawkins, ξεκινώντας από το τέλος της δεκαετίας του ’50. Ο Hawkins ειδικευόταν στις πιο μαύρες εκδοχές του ροκ εντ ρολ και οι ίδιοι οι Hawks ήταν οπαδοί του μπλουζ. Eκείνη την εποχή όμως το κοινό δεν ήταν ακόμα έτοιμο να δεχτεί την προσ­πάθεια - το σκληροπυρηνικό ροκ εντ ρολ δεν ήταν της μόδας πια και η αναζωπύρωση του ενδιαφέροντος για το μπλουζ, ως α­ποτέλεσμα της δεύτερης φάσης της «βρετανικής εισβολής», δεν είχε ξεκινήσει ακόμα.

Όσο είχε χρειαστεί σε μουσικούς από διαφορετικό περιβάλ­λον και με διαφορετική κουλτούρα — πιο συγκεκριμένα στη Βρε­τανία και τη Δυτική Ακτή των Η.Π.Α. — να εκμεταλλευτούν τις ευκαιρίες που πρόσφερε το μπλουζ και το rhythm and blues, άλλο τόσο χρειάστηκαν οι Band (όλοι Καναδοί, μ’ εξαίρεση τον Levon Helm που ήταν απ’ το Αρκάνσας) να υμνήσουν για πρώτη φορά τη νότια λευκή κουλτούρα. 

Τα δύο πρώτα τους άλ­μπουμ, τα Music From Big Pink (1968) και The Band (1969) αναπαριστούν τις αξίες και τις παραδόσεις του Νότου με προσωπικό και κάθε άλλο παρά περιφρονητικό τρόπο. Έτσι η σχέση κυρίας-υπηρέτριας που περιγράφεται στο «Weight» θεωρείται δεδομένη και επεκτεί­νεται στο «The Unfaithful Servant», όπου το συναίσθημα που κυ­ριαρχεί είναι αυτό της λύπης και όχι της επίκρισης. Υπάρχει συμπάθεια επίσης για τα θεμελιώδη ζητήματα της αγροτικής ζωής, κατά κύριο λόγο για τη δουλειά («King Harvest») και τον ε­λεύθερο χρόνο («Up On Cripple Creek»). 

Ενώ το Music From Bing Pink λειτουργεί γενικά σε κάποιο αόριστο περιβάλλον, το The Band δείχνει μια προσοχή στη λεπτο­μέρεια που δίνει μεγαλύτερη αυθεντικότητα στο θέμα. Αυτό φαί­νεται από το πρώτο κιόλας κομμάτι («Across The Great Divide») και κλιμακώνεται στο «The Night They Drove Old Dixie Down», όπου γίνονται με χαρακτηριστική συμπόνια προσωπικά σχόλια για τον πρωταγωνιστή μετά την ήττα του ομοσπονδιακού στρα­τού. Η λεπτομερής γνώση των ιστορικών γεγονότων επιτρέπει τη συμμετοχή και του ακροατή.

Αν και όλα τα μέλη των Band ήταν δεξιοτέχνες και ενσωμά­τωναν μια μεγάλη ποικιλία από τοπικές φόρμες και στυλ στη δου­λειά τους, απέρριψαν την κυρίαρχη τότε μόδα της επίδειξης αυ­τής της δεξιοτεχνίας και συγχώνευσαν τις μουσικές τους επιρροές σ’ ένα ομοιογενή και ταυτόχρονα χαρακτηριστικό ήχο. Τα παρατεταμένα κιθαριστικά σόλο κόπηκαν και τα επιδεικτικά σόλο στα ντραμς αντικαταστάθηκαν από ακριβή κοφτά χτυπήματα. Το πιά­νο, τόσο βασικό για το μπλουζ, την country και το rock n’roll, ξαναχρησιμοποιήθηκε, ενώ η χρήση πνευστών ήταν περιορισμένη και μόνο εκεί που χρειαζόταν. 

Πάντως, ο ήχος των Band άνοιξε έναν δρόμο που ακολούθησαν άλλοι καλλιτέχνες όπως ο George Harrison και ο Eric Clapton (σύμφωνα με ομολογία των ίδιων), ενώ ως εμπορική συνέχειά τους θα μπορούσαν να θεωρηθούν οι Creedence Clearwater Revival.

Στη συνέχεια, μπορούμε να ακούσουμε ολόκληρα τα δυο πρώτα albums τους.