Νότης Μαυρουδής: ένας μεγάλος της ελληνικής μουσικής έφυγε

Ο Νότης Μαυρουδής γεννήθηκε στην Αθήνα και σπούδασε κλασική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο με το Δημήτρη Φάμπα. Το 1969, μαζί με το δίπλωμά του, παίρνει μέρος στο διεθνή διαγωνισμό κλασικής κιθάρας στο Μιλάνο της Ιταλίας, και κερδίζει τοπρώτο βραβείο. Απ’ αυτήν τη χρονιά, κατοικεί μόνιμα στην Ιταλία και αναλαμβάνει την έδρα της κλασικής κιθάρας στη Scuola Civica di Musica του Μιλάνου. Παράλληλα παρακολουθεί ανώτερα μαθήματα κιθάρας στο Santiago de Compostella της Ισπανίας, με τον Joje Tomaj. Το 1975 επιστρέφει στην Ελλάδα και από τότε διδάσκει κλασική κιθάρα στο Εθνικό Ωδείο της Αθήνας. Ο Μαυρουδής ως σολίστας έχει δώσει αμέτρητα ρεσιτάλ σε πολλές χώρες του κόσμου και έχει πάρει μέρος σε αρκετά διεθνή φεστιβάλ.

Με το τραγούδι ασχολείται από το 1963 και έχει μια ενεργητική συμμετοχή στο κίνημα του Νέου Κύματος, στο οποίο τότε διαπρέπει. 

Η δουλειά του έχει όλα τα χαρακτηριστικά γνωρίσματα του είδους και ένα μέρος απ’ αυτή είναι αρκετά δημοφιλές· ιδίως ανάμεσα στα χρόνια 1963-67.

Βασικός συνεργάτης στους στίχους των τραγουδιών του, στη δεκαετία του ’60, είναι ο Γιάννης Κακουλίδης με τον οποίο κάνει και τις πρώτες επιτυχίες, που τον καθιέρωσαν.

Τα τραγούδια του Μαυρουδή, σ’ αυτή τη δεκαετία, είναι: 

1963-64: «Άκρη δεν έχει ο ουρανός», «Τα γιορτινά σου φόρεσε», «Θυμάσαι» (που πήγαινε στον πόλεμο / και κράταγε λουλούδι), «Το βράδυ το αποψινό» σε στίχους Γιάννη Κακουλίδη και με ερμηνευτές, στα δύο πρώτα, το Γιώργο Ζωγράφο και στ’ άλλα τον Αλέξη Γεωργίου.

1965: «Ήταν μεγάλη η νύχτα» σε στίχους Γ. Κακουλίδη, και «Το πρωινό» (Τρία περιστέρια) σε στίχους Ρίτας Μπούμη-Παπά, με ερμηνεύτρια τη Σούλα Μπιρμπίλη.

1966: «Λάφνις και Χλόη» σε στίχους Γ. Κακουλίδη με τον Αλέξη Γεωργίου, «Αυγή θλιμμένη» και «Αλλού χορεύει η χαρά» σε στίχους επίσης Κακουλίδη, με το Γιώργο Ζωγράφο, «Σ’ αυτή τη Γη» και «Φέρτε γλυκό κρασί» σε στίχους Κακουλίδη με τον Πέτρο Πανδή, «Παιδί χαμένο» σε στίχους Γ. Παπαστεφάνου, «Οι όμηροι» σε στίχους Τ. Μωραϊτίνη, «Ο καβαλάρης» σε στίχους Άκου Δασκαλόπουλου, «Λαβωμένο παλληκάρι» σε στίχους Κώστα Μαιάνδρου, «Η αγάπη μου ήταν δέντρο» σε στίχους Άκου Λασκαλόπουλου, με ερμηνεύτρια τη Σούλα Μπιρμπίλη, και «Ποιος είδε την αγάπη μου», σε στίχους Άκου Λασκαλόπουλου, με ερμηνευτή το Γιώργο Ζωγράφο.

1967: «Φώναξε με» σε στίχους Άκου Λασκαλόπουλου, «Σαββάτο απόγιομα», «Μια ιστορία απ’ τον πόλεμο», «Σαράντα μέρες» σε στίχους Γ. Κακουλίδη, «Τα πελαγίσια όνειρα» σε στίχους Ν. Χουλιαρά, με ερμηνεύτρια την Αρλέτα.

1968: «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για το χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας» σε ποίηση Οδυσσέα Ελύτη, με ερμηνευτές τούς: Πέτρο Πανδή, Πέτρη Σαλπέα, Ρενάτα Καπερνάρου, και αφηγητή τον Χρ. Τσάγκα, «Μια μέρα που την αγαπώ» σε στίχους Άκου Λασκαλόπουλου, με ερμηνεύτρια την Πόπη Αστεριάδου.

Το 1965 ήταν η χρονιά που ο Μαυρουδής έγινε πανελλήνια γνωστός με το τραγούδι «Ήταν μεγάλη η νύχτα», το οποίο πήρε ιο 1ο βραβείο στο Φεστιβάλ ελληνικού τραγουδιού της Θεσσαλονίκης. Το γεγονός είχε αρκετή δημοσιότητα και χαιρετίστηκε σαν ανανέωση στο θεσμό του Φεστιβάλ. Η ποιότητα της μουσικής και των στίχων, καθώς και η ερμηνεία της Μπιρμπίλη στη σύνθεση αυτή, ήταν μια κατάκτηση του Νέου Κύματος μέσα σ’ ένα χώρο όπου πρυτάνευε το ύφος του ελαφρού τραγουδιού. Η πανελλήνια αυτή αναγνώριση, όμως, δεν οδήγησε το συνθέτη στο ξέφρενο κυνήγι της εύκολης επιτυχίας. Ο Μαυρουδής συνέχισε το δρόμο του φροντίζοντας να διατηρήσει το μουσικό ήθος της δουλειάς του ακέραιο.

Το 1968 επιχειρεί το πρώτο του ολοκληρωμένο έργο, γράφοντας μουσική και τραγούδια πάνω στο ποιητικό κείμενο του Οδυσσέα Ελύτη «Άσμα ηρωικό και πένθιμο για τον χαμένο ανθυπολοχαγό της Αλβανίας». Στη σύνθεση αυτή, όπου ξεχωρίζουν τα τραγούδια «Ήταν ωραίο παιδί» και «Φέρτε καινούργια χέρια», ο Μαυρουδής πλουτίζει το μουσικό του ύφος, μπολιάζοντάς το με στοιχεία από το λαϊκό και το δημοτικό τραγούδι. Στο σημείο αυτό είναι ανάγκη να επισημανθεί ένα γεγονός, που σχετίζεται με το κίνημα του Νέου Κύματος. Το γεγονός αυτό είναι ότι ο Μαυρουδής ένας κατ’ εξοχήν συνθέτης του Νέου Κύματος - στην προσπάθειά του να γράψει μουσική πάνω σ' ένα ποιητικό κείμενο με εθνική σημασία, καταφεύγει πολύ σωστά στις αληθινές πηγές ιης ελληνικής μουσικής: στο λαϊκό και δημοτικό τραγούδι.

Οι επιτυχίες του Μαυρουδή δεν είναι πολλές, γιατί και ο αριθμός των τραγουδιών του δεν είναι μεγάλος. Όλα αυτά τα χρόνια μοιράστηκε ανάμεσα στο τραγούδι και στην κλασική κιθάρα, ανάμεσα στο συνθέτη και στο σολίστα. Όμως, κατάφερε να διαπρέψει και στις δύο αυτές μουσικές του δραστηριότητες, δίνοντας και παίρνοντας κάτι από τη μια και την άλλη. Ως σολίστας, έχει μια διαύγεια, μια καθαρότητα και το παίξιμό του κυλάει σαν τραγούδι. Ως συνθέτης, μια κλασική αυστηρότητα, η οποία έχει την καταγωγή της στα έργα που εκτελεί στην κιθάρα.

Από την "Ιστορία του Ελληνικού Τραγουδιού" του Κώστα Μυλωνά (τόμος 2 - Εκδόσεις Κέδρος)