Η πρώτη μου γνωριμία με τον Vasco Rossi

Διαβάζοντας ότι ο Vasco Rossi (ο αγαπημένος μου Ιταλός μουσικός τις τελευταίες τρεις δεκαετίες) ετοιμάζει καινούριο album, μου ήλθε στο μυαλό η πρώτη φορά που αγόρασα δίσκο του.
Ήταν τέλη δεκαετίας του 80 και κάνοντας βόλτες σε ένα υπερκατάστημα, στάθηκα στο τμήμα δίσκων. Ξεφυλλίζοντας τους ιταλικούς δίσκους διαπίστωσα ότι τους είχα όλους (δεν είχε και τόσο πολλούς), όλους εκτός από έναν. Τίτλος του «C'è chi dice no» και τραγουδούσε κάποιος Vasco Rossi, που δεν τον είχα ξανακούσει. Ας τον πάρω να τον μάθω κι αυτόν, σκέφτηκα. Αυτό ήταν! Τον άκουγα κάθε μέρα μόλις γύριζα από τη δουλειά και τον έγραψα σε κασέτα (o tempora o mores!) για να τον έχω μαζί μου, είτε στο αυτοκίνητο είτε στο Walkman (!!!). Από τότε δεν έπεσε ποτέ μέχρι σήμερα από την πρώτη θέση των προτιμήσεών μου, όσον αφορά την ιταλική μουσική.

Και κάτι άλλο. Μέχρι τότε προτιμούσα πάντα τις studio εκτελέσεις των τραγουδιών. Ο Vasco Rossi ήταν ο πρώτος που με έκανε να αλλάξω άποψη. Και αυτό έγινε όταν άκουσα το ομότιτλο εκείνου του δίσκου στην live εκτέλεση που ποστάρω στη συνέχεια. Και από τότε κρίνω διαφορετικά τις live ηχογραφήσεις, γενικά.
Να σημειώσω ότι το "C'è chi dice no" ήταν το 9ο studio album του και είχε κυκλοφορήσει το 1987.