Chris Rea (1951-2025) : A music portrait

Ένας από τους πιο γνωστούς rock τροβαδούρους, ο Chris Rea, που έφυγε από τη ζωή στις 22 Δεκεμβρίου 2025, γνώρισε μεγάλη επιτυχία κυρίως στη διάρκεια της δεκαετίας του ’80 στη Γερμανία και στη Βρετανία.

Γεννήθηκε στις 4 Μαρτίου του 1951 στο Middlesbrough της Αγγλίας. Με ρίζες από Ιταλία και Ιρλανδία, ξεκίνησε να παίζει slide κιθάρα στα 22 του χρόνια. Η καριέρα του άρχισε το 1975 με τους Magdalene, στους οποίους περιστασιακά συμμετείχε και ο David Coverdale στα φωνητικά. Την ίδια περίοδο ο Rea υπόγραψε συμβόλαιο με τη Magnet για την κυκλοφορία του “Whatever Happened To Benny Santini?” (1978). To album περιλάμβανε την μπαλάντα “Fool If You Think It’s Over”, που έφτασε στην κορυφή του αμερικανικού Τοp20. Τα “Deities” (1979) -με τον Rod Argent στα πλήκτρα- και “Diamonds” (1979) που ακολούθησαν δεν κατάφεραν να έχουν ση­μαντικές πωλήσεις. Για την επόμενη κυκλοφορία του (1982), που είχε για τίτλο το όνομά του, συ­νεργάστηκε με τον Max Middleton από το γκρουπ του Jeff Beck.

Η καριέρα του Rea άρχισε να έχει ανοδική πο­ρεία όταν το ιρλανδικό και γερμανικό κοινό ανταποκρίθηκε θετικά στην κυκλοφορία του “Water Sign” (1983), με αποτέλεσμα να πραγμα­τοποιήσει μεγάλες περιοδείες σε όλη την Ευρώ­πη. Συνεχίστηκε με το “Shamrock Diaries” (1985), που περιλάμβανε τα επιτυχημένα singles “Stainsby Girls” και “Steel River”. Ακολούθησαν το “On The Beach” (1986) και το “Dancing With Strangers” (1987) με τα single “Loving You Again” και “Let’s Dance” που σκαρφάλωσαν στο βρετανικό Top 20.

To “New Light Through Old Windows” (1988) περιλάμβανε διασκευές παλαιότερων επιτυχιών του, ενώ το “Road To Hell” από το ομότιτλο άλ­μπουμ του 1989 έφτασε στην κορυφή του βρετα­νικού Top 10. Μεταξύ των albums που ακο­λούθησαν περιλαμβάνονται το επίσης επιτυχη­μένο “Auberge” (1991), το “God’s Great Banana Skin” (1992) και το “Espesso Logic” (1994). To 1996 κυκλοφόρησε το “La Passione” (υπήρξε μά­λιστα σεναριογράφος και παραγωγός του soundtrack για το ομότιτλο φιλμ). Επρόκειτο για μια “μουσική φαντασία”, όπως ο ίδιος το περιγράφει, βασισμένη σε ένα παιδικό όνειρο. Με το “The Blue Café” (1998) επέστρεψε εκ νέου στις βασι­κές blues-rock καταβολές του. Ακολούθησαν αρκετά albums, ανάμεσά τους το “King Of The Beach” (2000), The Blue Jukebox (2004), Santo Spirito Blues (2011) και One Fine Day (2019).

.