Οι Libertines και το album με το όνομά τους, του 2004

Ένα από τα groups που έδωσαν ενέργεια στη σκηνή του αγγλικού rock τα πρώτα χρόνια αυτού του αιώνα ήταν οι Libertines. Ξεκίνησαν το 1997 αλλά τους γνωρίσαμε δισκογραφικά το 2002 με το album τους «Up The Bracket».

Το δεύτερο άλμπουμ τους με το όνομά τους για τίτλο που κυκλοφόρησε στις 30/8/2004, έκανε την μεγαλύτερη αίσθηση, ανεβαίνοντας μάλιστα από την πρώτη κιόλας εβδομάδα κυκλοφορίας του στην πρώτη θέση του βρετανικού καταλόγου επιτυχιών. Τα μέλη του group, πολύ καιρό νωρίτερα, απασχολούσαν συνέχεια το μουσικό Τύπο με τα καμώματά τους. Οι Libertines είναι rock'n'roll και βγάζουν αληθινό τον παραγωγό τους, Mic Jones, που όταν τους συνάντησε, είπε ότι του θυμίζουν τους Clash. Από τον καιρό που κυκλοφόρησε το πρώτο τους album «Up The Bracket», οι Libertines έχουν ακολουθήσει όλα τα θεωρούμενα ως τυπικά της rock'n'roll συμπεριφοράς. Μιλάμε για δύο χρόνια γεμάτα καταχρήσεις και απίστευτες περιπέτειες, καταστάσεις απείρου κάλους, αλλά και μουσική, το στοιχείο τους. Από το 2001 που η Rough Trade τους έδειξε εμπιστοσύνη, πιστεύοντας ότι βρήκε αυτό που έλειπε από τη βρετανική σκηνή, οι Libertines συνέχιζαν να κάνουν πάταγο.

Το 2004 ξεκίνησε με το ΝΜΕ να τους απονέμει τον Φεβρουάριο τον τίτλο της καλύτερης βρετανικής μπάντας και το μαύρο πρόβατο του group, ο Pete Doherty, στην απονομή έσπασε την κιθάρα του επί σκηνής, αφήνοντας σύξυλο το υπόλοιπο συγκρότημα. Συνηθισμένο το κοινό από τις τρέλες του Doherty, έκανε υπομονή, ελπίζοντας ότι τα πράγματα θα ηρεμήσουν.

Όπως και έγινε. Οι Libertines ξεκινούν τις ηχογραφήσεις, πάντα με παραγωγό τον Mick Jones. Φυσικά, ταυτίζονται με τα έργα και τις ημέρες του Doherty. Ο ίδιος ξαναμπαίνει σε κλινική μήπως και καταφέρει να αποτοξινωθεί από τα ναρκωτικά, όμως εγκαταλείπει την προσπάθεια πριν καν δοκιμάσει να αντισταθεί στην εξάρτησή του. Ο βρετανικός τύπος, άλλο που δεν θέλει να το κάνει θέμα. Ο Doherty πάλι συνεχίζει απτόητος μεταβαίνοντας στην Ταϊλάνδη για να αποτοξινωθεί (!), υποχρεώνοντας το συγκρότημα να αναβάλει την εμφάνισή του στο Glastonbury. Άλλο, βέβαια, που όταν επιστρέφει, έχει όλο το χρόνο για να κάνει σόλο περιοδείες και να δίνει μακροσκελείς και κάπως ακατάληπτες συνεντεύξεις στην Sunday Mirror.

Στις 30 Αυγούστου κυκλοφορεί το ομώνυμο άλμπουμ των Libertines και το κοινό απορεί πως μετά από τόσες αναποδιές και προβλήματα το συγκρότημα παραμένει τόσο ικανό μουσικά. Όπως και στο “Up The Bracket”, ο ήχος δεν είναι ιδιαίτερα φροντισμένος και τα τραγούδια του Doherty ακούγονται ακόμα πιο περίεργα. Οι διάφορες φάσεις που περνάει η σχέση των δύο leaders του γκρουπ, Carl Barât και Pete Doherty, διακρίνονται στους στίχους πολλών τραγουδιών. Είναι όμως και αυτή η ξεχωριστή ενέργεια που κάνει το συγκρότημα να συνεχίζει, αν και κανείς δεν ήξερε πού θα φτάσει στο τέλος.

Το άλμπουμ τους, πάντως, βρίσκει θέση στα καλύτερα της χρονιάς.