Όταν ο Miles Davis στράφηκε στην jazz-rock fusion

Η μετάβαση του Miles Davis από την mainstream jazz στην jazz-rock fusion ήταν ένα ταξίδι που έγινε σταδιακά. Η γνωριμία του το 1968 με τον Joe Zaniwal που έπαιζε ηλεκτρικό όργανο, έπαιξε καταλυτικό ρόλο. Μια άλλη προσθήκη κλειδί ήταν αυτή του γνωστού βιρτουόζου της κιθάρας John McLaughlin, που έβαλε τα πρώτα rock στοιχεία στον ήχο του. Το album του Miles Davis που παρουσίαζε έναν νέο ήχο ήταν το “In A Silent Way” του 1969. Ο τρόπος που έπαιζε την τρομπέτα του ήταν ακόμα λυρικός, αλλά τα ηλεκτρικά στοιχεία που είχαν προστεθεί έκαναν σαφές ότι βάδιζε προς κάτι διαφορετικό. Ο δίσκος αυτός πούλησε 90.000 αντίτυπα, που ήταν τα περισσότερα που είχε πουλήσει εδώ και μια δεκαετία. Βλέποντάς το αυτό ο νέος διευθυντής της Columbia, τον πίεσε να βγει στην rock αγορά πιο επιθετικά.

Ο Miles Davis δίσταζε, αλλά δεν μπορούσε να αρνηθεί ότι η μουσική που έπαιζε πλέον με τους νέους συνεργάτες του είχε γίνει πιο «υβριδική». Κάποιοι τότε το θεώρησαν ξεπούλημα, αλλά οι πιο πολλοί καταλάβαιναν την ανάγκη του να προσαρμόζεται σε νέες τάσεις και ότι οι όποιες αλλαγές δεν οφείλονταν σε κανενός είδους πιέσεις. Άλλωστε, και ο ίδιος είχε πει κάπου, «έβλεπα το δρόμο προς το μέλλον και τον ακολούθησα, όπως έκανα πάντα».

Έτσι προέκυψε το διπλό LP “Bitches Brew” που ηχογραφήθηκε τους τελευταίους μήνες του 1969 και κυκλοφόρησε τέλη Μαρτίου του 1970. Πούλησε 500.000 δίσκους και προσέλκυσε πολλούς νέους φίλους στην jazz.

Για όποιον δεν έχει χρόνο να ακούσει ολόκληρο το “Bitches Brew” έχω εδώ το «Miles Runs the Voodoo Down» που είναι οπωσδήποτε το πιο δυνατό κομμάτι από αυτό το album. Ξεχωρίζουν τα δυνατά solos, τόσο από τον ίδιο τον Miles Davis, όσο και εκείνα από τον Wayne Shorter (soprano σαξόφωνο) και τον John McLaughlin. Οι εμπνεύσεις και ευελιξία των εκτελεστών σε αυτό το κομμάτι, είναι ικανές να κάνουν να αγαπήσουν την jazz ακόμα και αυτοί που μέχρι τώρα δεν είχαν επαφή με το είδος.